Στον Λουέλιν δεν αρέσει καθόλου να αισθάνεται λύπη, θυμό, μοναξιά ή ντροπή. Έτσι, σκαρφίζεται ένα πανέξυπνο σχέδιο: παραχώνει τα συναισθήματά του μέσα σε βάζα και τα φυλάει μέσα σε ντουλάπια, ώστε να μην τον ενοχλήσουν άλλο πια. Όταν όμως βρίσκει τον μπελά του μέσα στην τάξη, ο Λουέλιν διαπιστώνει ότι πρέπει να κρύψει και τον ενθουσιασμό του. Και όταν τη θέση της χαράς παίρνει η απογοήτευση, αποφασίζει να ξεφορτωθεί και τη χαρά. Μετά από λίγο, το κουνελάκι δε νιώθει σχεδόν τίποτα. Και τι θα συμβεί όταν τα συναισθήματά του αρνηθούν να μείνουν άλλο κλεισμένα σ’ ένα βάζο μέσα; Έτσι ο Λουέλιν σύντομα ανακαλύπτει ότι η ζωή γίνεται πιο πολύχρωμη όταν αφήνει κανείς ελεύθερα τα συναισθήματά του. Και μόνο τότε, όταν τα συνειδητοποιεί και τα αποδέχεται, είναι επιτέλους σε θέση και να τα αφήσει πίσω του.
