Το βιβλίο «Τι μου έμαθαν οι έρωτες» της Δήμητρας Ζάφειρα είναι μια εσωτερική περιπλάνηση στις πιο βαθιές πτυχές της ανθρώπινης εμπειρίας μέσα από τον φακό του έρωτα. Σε μια εποχή που οι σχέσεις δοκιμάζονται, η μεγαλύτερη κρίση όλων δεν καταγράφεται στην οικονομία, ούτε στην πολιτική, αλλά στο κομμάτι των σχέσεων των ανθρώπων με τον βαθύτερο εαυτό τους, άρα και με τους άλλους. Υποβαθμίζεται η σημασία της επαφής με το συναίσθημά μας και το πιο βαθύ, απάτητο σημείο της ύπαρξής μας, που μας προσδιορίζει. Κάπως έτσι έφτασε ο έρωτας να χρειάζεται υπεράσπιση. Το βιβλίο αυτό αντιμετωπίζει τον έρωτα ως την πιο αποκαλυπτική συνθήκη γνώσης και ως δρόμο προς το πιο ευάλωτο αλλά και ολόδικό μας αληθινό κομμάτι.
Προσέγγιση του έρωτα:
Την εποχή των μεγάλων κρίσεων, η βαθύτερη κρίση δεν καταγράφεται στην οικονομία ή την πολιτική, αλλά στις σχέσεις των ανθρώπων με τον εαυτό τους — και κατ’ επέκταση, με τους άλλους. Η σημασία της επαφής με το συναίσθημά μας και με εκείνο το βαθύ, ανεξερεύνητο σημείο της ύπαρξής μας που μας ορίζει, σταδιακά υποβαθμίζεται. Κάπως έτσι, για μένα, ο έρωτας κατέληξε να είναι κάτι που χρειάζεται υπεράσπιση.
Αυτό το βιβλίο προσεγγίζει τον έρωτα ως την πιο αποκαλυπτική μορφή γνώσης — έναν δρόμο που οδηγεί στο πιο ευάλωτο, αλλά και απόλυτα αυθεντικό κομμάτι του εαυτού μας. Περιλαμβάνει σκέψεις, ιστορίες, και μια ανοιχτή πρόσκληση: να αναλογιστείτε τη δική σας ιστορία, και να τολμήσετε να δείτε πως τίποτα απ’ όσα ζείτε —καλά ή δύσκολα— δεν συμβαίνουν χωρίς τη δική σας συμμετοχή.
Αν οι έρωτές σου είχαν φωνή, εύχομαι να φώναζαν πως το να δίνεσαι είναι δύναμη — όχι αδυναμία. Άλλωστε, ίσως η μόνη πλευρά που μας ανήκει πραγματικά στην ιστορία του έρωτα, είναι η ευθύνη. Ποτέ ο άλλος.
Όχι η ευθύνη για να κατηγορήσουμε ή να κατηγορηθούμε. Αλλά για να καταλάβουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Και να μην ξαναπληγώσουμε — ούτε να πληγωθούμε — με τον ίδιο τρόπο.
Το βιβλίο προσεγγίζει τον έρωτα όχι ως κοινωνικό ρόλο ή σχέση εξάρτησης, αλλά ως μια εμπειρία που ξεγυμνώνει τις αλήθειες που συχνά αποφεύγουμε: τον φόβο, την προσκόλληση, την ανάγκη για αποδοχή και τον δρόμο προς την προσωπική ελευθερία.
Η συγγραφέας δεν κρύβεται πίσω από θεωρίες. Με θάρρος και ειλικρίνεια, εμπλέκεται συναισθηματικά στα κείμενα, συνδυάζοντας επιστημονική γνώση με βιωματική σοφία, ώστε ο αναγνώστης να νιώσει όχι ότι διδάσκεται, αλλά ότι συνομιλεί.
Το βιβλίο επαναφέρει την έννοια της ευθύνης στον έρωτα, όχι ως ενοχή, αλλά ως αναγνώριση του δικού μας ρόλου. Είναι μια πρόσκληση σε ωριμότητα, κατανόηση και πιο συνειδητές επιλογές.
