Ακολουθώντας μια μακρά οικογενειακή παράδοση, ο νεαρός Νίκολας ετοιμάζεται να αναλάβει κι αυτός με τη σειρά του τα καθήκοντα του πάστορα σ’ ένα αλσατικό χωριό. Η αδελφή του που ζει στην Ολλανδία, τόπο καταγωγής της οικογένειας, επιστρέφει για λίγο στο πατρικό σπίτι για να είναι παρούσα στην τελετή και για να ξαναβρεθεί με τους δικούς της, ιδιαίτερα καλλιεργημένους ανθρώπους, χιουμορίστες, με έντονη την αίσθηση του καθήκοντος και της προσφοράς, μα που τώρα έχουν βυθιστεί σε μια σοβαρή κρίση.
Τη μητέρα της που φροντίζει τους πάντες με τρυφερότητα, προσπαθώντας να βάλει τάξη στο χάος, τον παππού της, που έχει άνοια, τον πατέρα της, που πάσχει από burn-out με προβλήματα μνήμης επίσης, ενώ και ο αδελφός της βασανίζεται από διλήμματα και αμφιβολίες. Είναι ικανός γι’ αυτό το αξίωμα; Και ακόμα περισσότερο: έχει νόημα το λειτούργημα του πάστορα στη σημερινή εποχή;
«Αυτό που ήθελα ήταν να διηγηθώ την ιστορία μιας οικογένειας που χάνει τη μνήμη της. Να προσεγγίσω ένα δράμα, καταυγάζοντάς το με φως», λέει η συγγραφέας.
Αφήγηση αισθητικά λιτή και μεταφυσικά ιλιγγιώδης. Όλα είναι εύθραυστα, αλλά ένα νήμα αποτρέπει τη ρήξη: το νήμα της αγάπης, που ακολουθεί τον ρυθμό των βιβλικών αναγνώσεων. Le Figaro
Το Αυτοί που ανήκουν στη μέρα συγκαταλέγεται σ’ εκείνα τα τέλεια βιβλία, η δομή των οποίων πολλαπλασιάζει το νόημα. Χαράσσουν επάνω μας το αποτύπωμα μιας μουσικής που διαρκεί. En attendant Nadeau
Οι ασθένειες της μνήμης δεν είναι αναστρέψιμες· ούτε στην κλίμακα μιας οικογένειας, ούτε στην κλίμακα της κουλτούρας. Αντί να λυπούμαστε και να χύνουμε δάκρυα, ας επωφεληθούμε από τη δόση τρέλας που ενσταλάζεται με αυτό τον τρόπο στη ζωή μας· ας πιστέψουμε στη δύναμη των ιστοριών, αλλά ας τις γράψουμε διαφορετικά. Έτσι φαίνεται να μας λέει αυτό το καταπληκτικό βιβλίο. Le Monde
Η συγγραφέας, σε αυτό το απολύτως ουσιαστικό έργο, ζωγραφίζει με μεγάλη τρυφερότητα το πορτρέτο μιας αξιαγάπητης οικογένειας, καθόλου σοβαροφανούς, αλλά σε απόγνωση. Με αληθινό ταλέντο, με επιδεξιότητα και στοργή, η συγγραφέας αποφεύγει όλους τους σκοπέλους. Με ποιητικό ρυθμό, με ζωντάνια και κατεργαριά, το μυθιστόρημα γυρνά την πλάτη στην ψυχολογία και την αυτομυθοπλασία, για να παραμείνει στον χώρο της μαγείας που απαλύνει την ανησυχία και απομακρύνει την αβεβαιότητα. L’Echo
