Είκοσι οκτώ σταγόνες στάζουνε έρωτες, αγάπες, χρόνους, θανάτους. Είκοσι οκτώ σταγόνες. Πότε σάρκες και πότε αερικά. Μια οξυγόνο κι άλλες φορές µαζούτ. Είκοσι οκτώ σταγόνες. Θα σε δροσέψουν, θα σε κάψουν… Τόσο!
Κι όταν θα µαζευτούνε όλες µαζί γι’ άλλους θα γίνουν θάλασσες, γι’ άλλους ποτάµια, πυρκαγιές. Είκοσι οκτώ σταγόνες στάζουνε, και πόσο θα βραχείς;
Ο άνθρωπος πίσω, µέσα, δίπλα, παράλληλα µε τον χρόνο, τον θάνατο, τα πάθη. Βουτηγµένος στις αδυναµίες του, ηλεκτρισµένος και γυµνός µπροστά µας. Ως µικρός ήρωας, µα και ως αρνητικός πρωταγωνιστής. Σαν µπουκιά και σαν αντίδωρο. Κραυγή, και δυο φορές ανάσα.
Λαϊκός ποιητής ο λόγος, µα και φονιάς. Τα σύµφωνα ξουράφια, φωνήεντα ιαχές. Ο άνθρωπος. Κάθε σταγόνα και φωτιά. Είκοσι οκτώ. Όσο του φεγγαριού ο κύκλος.
