Ο Τσίτσος ήταν μια γάτα σαν όλες τις άλλες, μια γάτα που ζούσε με βάση το ιερό τρίπτυχο «Όταν νυστάξεις, κοιμήσου· όταν πεινάσεις, φάε και στο ενδιάμεσο γλείψου». Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι ήταν κάπως πιο προνομιούχος, μιας και ζούσε μέσα στα ανάκτορα και περιτριγυριζόταν από 15 ανυπόληπτες γάτες-πληβείους, ενώ είχε για υπηρέτη τον χουμανιστικό πατέρα του... ώσπου κάποια στιγμή συνέβη κάτι εξαιρετικό, κάτι που δεν είχε συμβεί για χιλιετηρίδες… Ο Τσίτσος ανακάλυψε ότι μπορεί να... ομιλεί.
Και από εκείνη τη στιγμή δεν σταμάτησε να επιδίδεται σε ατέρμονους διαλόγους με τον πατέρα, συζητώντας για τα μυστικά και τις αλλόκοτες συμπεριφορές της γάτας, για την αδιαμφισβήτητη υπεροχή της έναντι στους χούμανς. Μέσα από έντονες πνευματικές ζυμώσεις, πανάρχαια, εναγώνια ερωτήματα όπως «υγρή ή ξηρά τροφή», «στείρωση ή όχι», επιτέλους βρήκαν την απάντησή τους, αλλά οι δύο θαρραλέοι συζητητές δεν σταμάτησαν εκεί! Καταπιάστηκαν και με φιλοσοφικά ζητήματα, όπως το αν υπάρχει νόημα στη ζωή και αν αυτή η μυστηριώδης ουρά που ξεφυτρώνει πίσω από τη γάτα για μια ζωή είναι δική της ή ξένη.
Και ενώ ζούσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα, κάτι το σκοτεινό, το απειλητικό συνέβη κάπου στην Άπω Ανατολή, κάτι που απείλησε να ανατρέψει ολοκληρωτικά την καθεστηκυία τάξη στην αυτοκρατορία της πριγκίπισσας Τσίτσου!
