Από ορίζοντα σε ορίζοντα, φεγγάρι στο φεγγάρι σε μια πορεία γεμάτη ενέδρες, στρατό και παρακρατικούς. Οι τελευταίοι των τελευταίων του Εμφυλίου θα παραδοθούν ή θα εξοντωθούν με τις αλλεπάλληλες προδοσίες, όταν ο φόβος γκρεμίζει τις αδύναμες ψυχές. Η ελπίδα του οράματος, η πατρίδα, η επανάσταση, το μίσος και η επιθυμία για εκδίκηση, το αίμα και ο θάνατος στρώνουν τη λάσπη στο θέατρο του πολέμου. Ένα παιχνίδι χωρίς όρια ανάμεσα στη δύναμη της θέλησης και τις παγίδες της ιστορίας που μετατρέπουν τους πρωταγωνιστές του δράματος σε μια ασήμαντη χαρακιά στο άγριο σκηνικό της βορειοελλαδικής ενδοχώρας. Το μυθιστόρημα αποτελεί, μαζί με το Όνειρο του Οδυσσέα και την Πόλη χωρίς Θεούς, το τρίτο μέρος μιας τριλογίας που συμπεριλαμβάνει στο χρονικό άνυσμα της αφήγησης την Ελλάδα του Εμφυλίου, της Μεταπολίτευσης και την Ελλάδα της κρίσης. Ώρες ώρες κι εγώ λέω πως όλα είναι μάταια. Πώς το μελάνι να χαράξει το σκοτωμένο αίμα στη σελίδα; Το δίκιο και τo άδικο τίμια να μοιράσει; Ποιος μπόρεσε τις λέξεις σαν το αμύγδαλο να σπάσει με την πέτρα κι η ψίχα του ανείπωτου σαν ήλιος πρωινός να λάμψει μπροστά μας; Ένα κενό, με λόγια σκεπασμένο, πάντα θα χάσκει. Πολλές οι φωνές. Κι οι αλήθειες άλλες τόσες. Προσπαθώ να μην αδικήσω καμιά. Μα η πιο βαθιά αλήθεια, η πιο μεγάλη, σαν το φεγγάρι μέσα στην άλω κρύβεται. Όλοι το δείχνουν με το δάχτυλο, μα κείνο σαν τον κλέφτη στην ομίχλη πάντα θα γλιστρά. Ποιο στόμα τάχα θα την πει;
