Όταν το στόμα σου μου λέει σ’ αγαπώ, δεν το λες εσύ, το λένε μέσα σου χίλιες γενιές που σου μάθανε την αγάπη.
Γιάννης Ψυχάρης
Η δεκαπεντάχρονη Λενιώ σπουδάζει στο παρθεναγωγείο της Αθήνας για να γίνει δασκάλα, ενώ δύο νεαροί ευέλπιδες διεκδικούν την καρδιά της. Η επιλογή της Λενιώς θα δημιουργήσει έναν ορκισμένο εχθρό, ικανό για όλα.
Γύρω τους βράζει το καζάνι της Ιστορίας, ο κίνδυνος παραμονεύει. Ο πληγωμένος αντίζηλος θα στήσει καρτέρι θανάτου στα χρόνια που έρχονται. Ο Μεγάλος Πόλεμος και στη συνέχεια η Κατοχή και ο Εμφύλιος θα γιγαντώσουν τα πάθη.
Αναπόφευκτα, ο αδελφοκτόνος σπαραγμός θα τρυπώσει μέσα στην οικογένεια της Λενιώς, ανάμεσα στα ίδια της τα παιδιά. Και τότε, μέσα στην απόγνωσή της, οι ουρανοί θα της στείλουν βοήθεια από το μακρινό παρελθόν: ένα βιβλίο από μια προγιαγιά που έζησε έναν άλλο εμφύλιο, ο οποίος κατέληξε στη θρυλική Έξοδο του Μεσολογγίου. Εκεί, σε αυτό το βιβλίο του παρελθόντος, η Λενιώ θα διαβάσει και το δικό της πεπρωμένο.
Το μοιραίο βιβλίο μιλάει για συγχώρεση. Μια λεξούλα εύκολη στα μυθιστορήματα και μάλλον αδύνατη στην πραγματική ζωή.
- «Αλαφροΐσκιωτε καλέ, για πες απόψε τι ’δες;»
- «Νύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια!»
